Экспэрт Tuzin.fm Аляксей Варсоба: «Колькасьць нязьменна перарасьце ў якасьць»

Лідэр гурта Port Mone цягам месяца слухаў песьні і глядзеў відэа ўдзельнічаў чартаў і цяпер дзеліцца сваім меркаваньнем.

Скажу шчыра, мне было складана зрабіць гэтую працу. Па-першае, у маім выпадку такія меркаваньні лепш бы пакінуць унутры цэху, усё ж такі я ня крытык, а музыка. Па-другое, мне не зусім зразумелыя ўмовы адбору ў чарт ў краіне, дзе чарт не зьяўляецца інструмэнтам шоў-бізнэсу.

Для пачатку хачу сказаць дзякуй камандзе Tuzin.fm за тую высакародную справу па папулярызацыі беларускамоўнай музыкі, якой яна займаецца. Я вельмі рады таму, што колькасьць беларускамоўных песень і гуртоў расьце з кожным годам. Нават калі гэта вынік наіўнага камэрцыйнага разьліку або даніна модзе апошніх гадоў — усё адно гэта вельмі добра, бо колькасьць нязьменна перарасьце ў якасьць.

Сярод прадстаўленых у чарце груп — большасьць маладыя калектывы. Магу сказаць, што ў 90-я, калі я пачынаў музычную кар’еру, каб зрабіць хоць трохі прымальны запіс, неабходна было прыкласьці неверагодныя намаганьні — апаратура была вельмі дрэнная, а часьцей за ўсё яе проста не было. У нашы дні зрабіць прыстойны запіс можа дазволіць сабе практычна любая група. Цяпер складана сустрэць гукарэжысэра, які ня ведае што такое парамэтрычны эквалайзэр. А ў 90-я ручкі на прыборах часьцяком круціліся наўздагад. Г. зн. нягледзячы на ​​ўсю апакаліптычнасьць нашага тутэйшага жыцьця, ліквідацыя музычнай і тэхнічнай непісьменнасці ў нас у вядомай ступені адбылася і гэта проста выдатна. Я ў чарговы раз гэтаму парадаваўся, слухаючы трэкі чарту. Мяне таксама радуе, што нарэшце схлынула першая хваля павальнага захапленьня электронікай. Спадзяюся, што наступная будзе куды больш адукаванай і вытанчанай.

Зьдзівіла стылістычная аднастайнасьць прадстаўленых кампазыцыяў. Цяпер жа пра стыль казаць бессэнсоўна, у сучаснай музычнай кампазыцыі выкарыстоўваецца велізарная палітра стылістычных сродкаў, іх наяўнасьць знарок акцэнтуецца. А ў прадстаўленым матэрыяле стылістычны дыяпазон вельмі бедны, за рэдкім выключэньнем абмежаваны гэтакім студэнцкім музычным клюбам.

Мае ацэнкі кампазыцыяў чарту не супадаюць з вынікамі галасаваньня. Агульнае ўражаньне ад прадстаўленай выбаркі дзіўнае, у ёй практычна няма таго, за што я люблю музыку, і ў ёй практычна няма таго, за што я люблю паэзію і ў цэлым мастацтва.

Аўдыёчарт

Re1ikt — Люцэрна. Месцамі рэзкі дысананс паміж манерай выкананьня і сэнсам тэксту. Аранжыроўка зроблена дастаткова шчыльна, каб качаць нягледзячы ні на што. Запамінальны прыпеў. У цэлым, першыя радкі чарту невытлумачальныя.

МАМА — Сеяць вецер. Зь першых тактаў ўступу чакаеш, што пачуеш раньні The Cure. І чаканьні не падманваюць. Хоць зь іншага боку, зьяўленьне аналягу «Мы ждём перемен» на беларускай мове, напэўна, актуальна. Надзеі падлетка, які зьменіць сьвет, увогуле, заўсёды мелі пад сабою веру ў лепшую будучыню.

Nizkiz — Цемра. Добрая праца вакаліста — выразнае выкананьне, трымае эмоцыю, разумее вобраз, можа і ўмее яго выказаць пры дапамозе вакалу. Прапрацаваная аранжыроўка, удала расстаўленыя сэнсавыя акцэнты. Кампазыцыя выбудаваная на агульнавядомых прыёмах, што само па сабе ня дрэнна і не такая гэта ўжо простая справа, якой здаецца на першы погляд.

Akute — О Божа мой. Шматабяцальны інструмэнтальны ўступ і такія банальныя рыфмы, і позы, якія набілі аскому. Я б назваў гэты настрой — адчаем ад таго, што апакаліпсіс прайшоў міма, а ты застаўся ў танным гатэлі, прычым бяз грошай. Размовы з Богам ня выйшла.

Brutto — Будзь сьмелым. Розуму не дабяру, што новага можна сказаць пра гэтую кампазыцыю. Жанр агітпесьні вытрыманы на 5+. А ад сябе асабіста я б дадаў да лёзунгу «будзь разумным і будзь добрым».

Irdorath — Быў. Ёсьць. Буду. Вельмі вобразная, яркая, небанальная па форме кампазыцыя. Здаецца, што яе павінны б заўважыць на «Беларусьфільме» або рэжысэры вялікіх мерапрыемстваў з гістарычнымі рэканструкцыямі.

Pauline — Маё мора. Яшчэ адзін сымпатычны інструмэнтальны ўступ, цалкам сабе эўрапейскі лайт, але як толькі ўступае вакал, цацка ламаецца. Вакалістка залішне манерыцца, яна знаходзіцца хутчэй у вобразе добрай вакалісткі, чым у вобразе гераіні песьні. Гэта такая хвароба росту, якая з маладымі музыкамі здараецца часта, амаль заўсёды. І ў некаторых пасьпяхова праходзіць. А вось з інструмэнтальнай часткай тут усё ў парадку, і гэта абнадзейвае.

Крамбамбуля — То ня дудка. Для мяне стаіць у сьпісе туру асабняком. Трэк зроблены ў стылі, вельмі патрабавальным да выканаўцы. Ён настолькі яркі, што любая стылістычная памылка, паўграма фальшу — і вобраз разбурыцца, энэргетыка песьні зьнікне. Бліскучая праца Вольскага і ўсёй яго каманды, выразная, чыстая і энэргічная, ні кроплі эмацыйнага браку.

Pomidor/off — Вясёлых сьвятаў. Не старэюць душой вэтэраны! Угарны настраёвы трэк, перад вачыма паўстаюць студэнцкія вечарыны тых самых гадоў.

Rahis — Па праспэкце. Гэта прадукт моладзевага, але зусім нерадыкальнага экспэрымэнту. Інструмэнтоўка падалася слабой, тэмбры не падабраныя, кульгаюць запіс і зьвядзеньне. Аднак, наколькі гэта магчыма, кампазыцыю выцягваюць вакалісты. Яны падкупляюць сваёй адкрытасьцю, і акрамя несумненнага таленту, валодаюць ці тое наіўнасьцю, якая абяззбройвае, або кранальнай інтэлігентнасьцю. Зрэшты, гэтыя якасьці часта пужаюць.

Ойра! — Тваё маё сэрца. Вакал не заўсёды роўны, фартэпіяна гучыць вельмі напружана, амаль на адным штрыху, праз гэта характар ​​зьбядняецца і спляжваецца. Але аддаю належнае калектыву за запіс у такой аголенай фактуры.

Ян Жанчак — Музыка супраць вайны. Кампазыцыя стылістычна проста выдатная! Стабільны, фарматны вакал. Не разумею, чаму гэтая песьня ўнізе чарту. Усё вельмі прафэсійна, вялікі дынамічны дыяпазон (у адрозьненьне практычна ад усіх астатніх кампазыцыяў), выдатная аранжыроўка. Музыка для вялікіх шоў, магчыма ў гэтым і праблема — у нас месцаў для іх яшчэ менш, чым клюбаў. Адназначна заслугоўвае аднаго зь верхніх радкоў чарту.

Відэачарт

Некалькі кліпаў у чарце ледзь было не прымусілі мяне выдаць сябе за хворага ці схлусіць, што ў майго ноўтбуку няма экрана. Шкада і няёмка, што падобныя працы даводзіцца абмяркоўваць, хоць я выдатна разумею ўсю згубнасьць ідэі ўвядзеньні якога-небудзь папярэдняга адбору для ўдзельнікаў. Наўрад ці да гэтых людзей можна дастукацца, а вось зрабіць нешта з магчымасьцю накруткі галасоў у чарце бабулямі, дзядулямі ды іншымі шматлікімі сваякамі трэба. Хоць і гэта таксама сьмешна. Тым ня менш, ня ўсё так дрэнна.

Brutto — Родны край. У адрозьненьне ад усіх астатніх удзельнікаў туру, тут навідавоку наяўнасьць бюджэту. Выдатна зробленая, выразная, модная карцінка. Адразу зразумела, што менавіта такія хлопцы і выратуюць Радзіму.

Мерада — Начны праспэкт. Самалюбаваньне бяз долі самаіроніі. Не разумею, што гэты кліп робіць на вяршыні чарту. Вось ужо сапраўды, лепш не рабіць зусім, чым рабіць такую ​​безгустоўшчыну. Здымаць кілямэтровы ўчастак праспэкту з акна машыны — што можа быць банальней? Яшчэ больш я быў зьдзіўлены, калі прачытаў спрэчку аўтараў кліпа з наведнікамі Tuzin.fm. Гэта ўсё ў сукупнасьці — і песьня, і кліп, і пазыцыя аўтараў у абмеркаваньні іх работы — ня сьмешна, і ня сумна, гэта ўсё нейкая безвыходнасьць, якая зьбівае з тропу.

Race of Dreamers — Успамін аб глыбіні. Кліп зроблены ў стылі тэлевізійных заставак 80-х. Ня мог пазбавіцца адчуваньня, што вось-вось са мной загаворыць нейкі заштатны телеэкстрасэнс.

Rahis — Грэй мяне. Мне спадабаўся гэты кліп, зроблены простымі выразнымі сродкамі. Прыемныя, сымпатычныя, адкрытыя асобы, цэлая чарада прыгожых, маляўнічых кадраў. Той выпадак, калі выкарыстаньне ўсім вядомых клішэ нічога не псуе. Паўтаруся, відавочна, што ў лідэра праекту за душой ёсьць нешта вельмі мне сымпатычнае.

:B:N: — Попел. Жарсьці віруюць паболей, чым у «Прыцемках». І такое адчуваньне, што кліпу не хапіла працы мастака і карэктара колеру.

Зьміцер Вайцюшкевіч — На Каляды. І вушы, і вочы ўсьміхаюцца. Любімы калядны кліп маёй сям’і вось ужо другі год. Шчасьця аўтарам!

Лявон Вольскі — Маё каханьне. Лёгкае ненавязьлівае відэа пра тое, што мы ўсё ж такі ідзем да сваёй мары, і падарожжа гэта прыгожае, нетаропкае і нядоўгае. Здалося, што песьня нашмат мацнейшая за кліп.

Dzieciuki — Ладзьдзя роспачы. Вельмі слаўны кліп і відавочна слабая песьня. Няўдалая аранжыроўка, немудрагелісты каньюнктурны тэкст, запіс і зьвядзеньне выклікаюць пытаньні.

Алесь Камоцкі — Горад мой. Прыемная, добрая бардаўская песьня, што вуркоча, ня менш прыемная і атмасфэрная анімацыя.

Верасень — Халодны блюз. Дзеля справядлівасьці трэба сказаць, што ад стымпанку ў кліпе засталася толькі пара дзясяткаў шасьцярэнек. Даўно вядома, што беларусы дамагліся вялікіх вышыняў у анімацыі. Што тычыцца блюзу, то з нашых вакалістаў, на маёй памяці, ён скараўся толькі Сьвету.

Hurma — Птушка. Запіс зроблены ня вельмі ўдала, словы тэксту разабраць практычна немагчыма. У двух словах зьмест кліпу зводзіцца да «глядзіце, дзе я быў». Відэахроніка фармату сацыяльных сетак.

Naka feat. Света Бень і Ганна Хітрык — Пра каханьне. На мой погляд тэма і задума куды маштабнейшыя, чым гэта ў выніку атрымалася.

Ну і напрыканцы хачу пажадаць усім удзельнікам і ўсяму нашаму беларускаму музычнаму працэсу хутчэй стаць на камэрцыйныя рэйкі. Толькі гэта здольна вярнуць нас да рэальнасьці.

Аляксей Варсоба, для Tuzin.fm

Экспэрт ТГ нарадзіўся 9 верасьня 1976 году. Акардыяніст, кампазытар, аранжыроўшчык, пэдагог. Лідэр Port Mone, аўтар музыкі да спэктакляў, кіна- ды анімацыйных фільмаў. Запісаныя два альбомы «DIP» (2009, выд. у Расеі), «Thou» (2014, выд. у Славаччыне), а таксама супольны з гуртом «ДахаБраха» (UA) — «Хмелева project» (выд. ва Ўкраіне, 2012), якія прызнаваліся найлепшымі ў Беларусі і за мяжою: «Альбом году» па вэрсіі замежных экспэртаў (2009 і ў 2012), «Альбом году» (2014) на прэміі Experty.by, «Найлепшы замежны альбом» па вэрсіі Terapija.net (Харватыя, 2009). Супрацоўнічае таксама з шэрагам беларускіх ды ўкраінскіх музыкаў, сярод якіх Ірэна Катвіцкая, Сяргей Жадан ды іншыя.